Rozdział 17

Dni szybko mijały i nie zdążyłam się obejrzeć, a dzień wyjazdu Artura stał się rzeczywistością. Przez ostatnie dni spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę. Zaczynałam się przyzwyczajać do obecności drugiej osoby w moim skromnym, nudnym życiu. Tego dnia przyjechał do mnie kilka godzin przed wyjazdem, żeby się pożegnać. Leżeliśmy na łóżku i planowaliśmy, jak odbijemy sobie Sylwestra.

— No dobrze, a co powiesz na weekend we dwoje gdzieś z daleka od miasta? Znam fajne miejsce, byłem tam kilka razy z rodzicami — zaproponował, bawiąc się moimi włosami i patrząc mi w oczy.

— Nie mam kasy — zaśmiałam się.

— Ja mam.

— Artur, nie będziesz wydawał na mnie swoich oszczędności, bądźmy rozsądni.

— Nie chcę być rozsądny! Chcę tam jechać i koniec, postanowione — stwierdził, a gdy zobaczył, że zaczynam protestować zakrył mi dłonią usta i zaczął łaskotać. Zaczęłam wić się na łóżku, próbując uwolnić się od jego szarżujących po moim brzuchu palców. Żeby pozbyć się dłoni zakrywającej mi usta, wystawiłam język i zaczęłam ją obśliniać. Obleśne, ale zadziałało.

— Fuuj! — roześmiał się i wytarł ślinę w moją bluzkę.

— To nie było mniej ohydne — skrzywiłam się.

— Cóż, stało się — odpowiedział, wzruszając ramionami. 

— Dobrze, pojedziemy w to twoje miejsce.. — powiedziałam, przewracając oczami. Artur wyrzucił obie ręce w górę, a następnie klasnął z podekscytowaniem.

— Ha! Zobaczysz, będzie świetnie.

Roześmiałam się tylko i patrzyłam na jego dołeczki powstałe od ogromnego uśmiechu. Położyłam głowę na poduszce, zwijając się w kulkę.

— Co ja będę robić przez całe dwa tygodnie? — westchnęłam.

— Umierać z tęsknoty za mną — wzruszył ramionami i również położył się, przyciągając mnie do siebie tak, że nasze nosy praktycznie się stykały.

— A tak poza umieraniem? To na pewno będzie wyczerpujące, nie mogę tak cały czas.

— Spotkasz się ze swoją paczką? Nadrobisz zaległości? — zaproponował.

— No tak, zapomniałam, że są jeszcze oni — wymamrotałam zawstydzona swoją beznadziejnością.

— Audrey – najlepsza przyjaciółka jaką świat widział — zaśmiał się.

Zakryłam twarz dłońmi i jęknęłam.

— Ale jestem okropna...

Usłyszałam cichy śmiech, a zaraz potem poczułam jak Artur odsuwa mi dłonie i odsłania twarz, żeby na mnie spojrzeć. Miał nieprzeniknioną minę. Wodził wzrokiem po mojej twarzy, nic nie mówiąc. Odsunął mi kosmyk włosów, który niesfornie opadł mi na policzek. Jego kciuk sunął powoli, wyznaczając trasę od mojego ucha do ust. Serce dostawało palpitacji, a oddech uwiązł mi w gardle. Przez parę sekund tylko spoglądał mi w oczy, a potem zobaczyłam na jego twarzy moment podjęcia decyzji. Zanim zdążyłam się zastanowić, czego ona dotyczy, nachylił się i delikatnie musnął wargami moje wargi. Przestrzeń wokół nas przestała istnieć. W tym momencie liczyliśmy się tylko my. Poczułam jak dreszcz ekscytacji i przerażenia jednocześnie, przebiega mi wzdłuż kręgosłupa. On jednak przysunął się jeszcze bliżej i ujął moją twarz w obie dłonie. Spojrzał mi prosto w oczy i z ustami oddalonymi od moich o może niecały centymetr powiedział:

         — Za chwilę cię pocałuję, Audrey, proszę, nie zeświruj, okej?

Teraz już w ogóle nie oddychałam. Zdołałam tylko, na oparach i pod wpływem przekroczonego stężenia CO2 w płucach, lekko skinąć głową.

Znów zbliżył się do mnie i, z o wiele większą pewnością, nasze usta się spotykają. Zaczyna się niepozornie, lecz jednak po chwili coś się w nim zmienia. Czuję jak przesuwa językiem wzdłuż miejsca, gdzie łączą się moje wargi, jakby prosił, bym wpuściła go do środka. Rozchylam je, wydając z siebie mimowolne westchnienie. Przez całe życie wyobrażałam sobie swój pierwszy, prawdziwy pocałunek. Czy ten spełniał moje oczekiwania? O tak.

Kładę się na plecach, delikatnie ciągnąc go za sobą, nie przerywając ani na chwilę. Mam wrażenie, że trwamy tak przez wiele godzin. Ręka Artura już jakiś czas temu przeniosła się z moich policzków na talię. Postanawiam wykonać szalony ruch i oplatam go nogami w pasie. Widzę, że spodobał mu się mój pomysł, więc przybijam sobie mentalną piątkę.

Nagle drzwi do mojego pokoju otwierają się z hukiem i do pokoju wkracza Alice.

Jak poparzeni odrywamy się od siebie, a Artur, próbując ze mnie zejść, nie zauważa, że wkracza na za wąską część łóżka. Nie trzeba długo czekać, by usłyszeć dźwięk zderzenia się jego ciała z podłogą.

— Hmmm... — Alice przygląda nam się z rozbawioną miną — jak widzę przyszłam nie w porę.

— My też to widzimy — odpowiadam, gromiąc ją wzrokiem — możesz sprawdzić, czy nie ma cię w innym pokoju? — pytam, udając że nie mam pojęcia jak czerwona w tym momencie jest moja twarz.

— Nie bardzo. Nie przyszłam tu rekreacyjnie, Audrey.

— W takim razie streszczaj się, co?

— Mama kazała przekazać, że kupiła ci te najgrubsze podpaski, o które prosiłaś — widzę, jak chytrze spogląda na Artura, mówiąc to.

Mimo, że jestem pewna pełnej świadomości mojego chłopaka w tych sprawach i tak robi mi się niesamowicie głupio.

— A tobie te czopki na mózg też kupiła? — pytam słodko.

— Śmieszne. — krzywi się w przedrzeźniającym uśmiechu i wychodzi.

Wpatruję się parę sekund w miejsce, gdzie stała. Słysząc jak Artur ponownie gramoli się na łóżko, postanawiam skierować na niego moją uwagę.

— Skoro wydało się jak cennych rzeczy zostałam posiadaczką, zgodzę się na podział 80/20. W końcu, wydaję mi się, że potrzebuję tych zapasów bardziej niż ty — próbowałam obrócić wszystko w żart.

— Szczodrość to twoja główna zaleta? — spytał ze śmiechem i położył się opierając głowę na dłoni.

— Nie, duże serduszko — odpowiedziałam.

— Moje ostatnio narzeka na nadmiar wrażeń.. — powiedział opuszczając wzrok i wygładzając kołdrę.

— Ojej, a to czemu? — spytałam zdziwiona.

On westchnął ciężko i niemalże szeptem powiedział:

— Bo kocham cię, Audrey Campbell.

***

Boże Narodzenie zbliżało się wielkimi krokami. Wszędzie słyszałam ‘Last Christmas’ i inne tego typu grudniowe przeboje. W powietrzu czuć było świąteczną gorączkę. Był ostatni weekend przed świętami, a mi został tylko tydzień nauki, by rozpocząć blisko dwa tygodnie laby. Siedziałam w swoim pokoju, robiąc wstęp do bożonarodzeniowych generalnych porządków. Segregowałam ubrania - te, których już nie lubię pakowałam w karton przeznaczony dla dzieci z pobliskiego domu dziecka. Robiliśmy tak co rok. Mama od małego uczyła nas, że święta to nie tylko choinka i stosy drogich prezentów, ale przede wszystkim czas dla rodziny i poczucie wspólnoty. Wielu ludzi nie ma tyle szczęścia, co my, dlatego tak ważne jest, by nie myśleć tylko o sobie. Gdy pudełko było już pełne, a moja szafa zaczęła w końcu wyglądać zdrowo, zawołałam tatę, by zaniósł je do samochodu.

Usiadłam na łóżku, żeby zobaczyć co nowego w Internecie. W tym samym momencie poczułam wibracje, a na ekranie wyskoczył znaczek nowego SMSa.

„Dalej czekam. Może jutro po szkole? Całuski, dupek”

Takie wiadomości ignorowałam od ponad tygodnia. Nie dlatego, że nie byłam zainteresowana spotkaniem z Kacprem (wierzcie mi, BYŁAM). Po prostu nie czułam, by było to uczciwe względem Artura, tym bardziej, że nie doczekał się z mojej strony wyznania miłości. Rozumiecie? Miałam wyrzuty sumienia. Wiedziałam, że go zraniłam, nie odwzajemniając wyznania. Niby od razu powiedział, że wszystko w porządku i że cierpliwie poczeka, aż będę gotowa, ale i tak było mi z tym źle.

Może przesadzałam, a Kacper po prostu chciał mnie przeprosić i na tym koniec? W takiej wersji wychodziłam na totalną zołzę. Ale z drugiej strony, co jeśli liczy na coś więcej?

         Audrey, jak to się stało, że nagle masz problemy takiego pokroju?

Odłożyłam komórkę na szafkę nocną i chwyciłam za notatnik, w którym zaczęłam tworzyć rymowane życzenia dla każdego członka rodziny. Kiedyś napisałam takie dla mamy, potem prosili o nie wszyscy, a teraz to po prostu tradycja. Nie mogłam jednak się skupić, ciągle wracając myślami do czekającego na odpowiedź SMSa.

         Na pewno chce tylko przeprosić. Nie bądź wywłoką, Audrey.

Ponownie chwyciłam za telefon i szybko wystukałam krótką odpowiedź, klikając ‘wyślij’ zanim zdążę się rozmyślić.

         Od samego rana towarzyszyło mi podekscytowanie pomieszane z niepewnością. Zrobiłam wyjątkowo staranny makijaż (pokusiłam się nawet o eyeliner!) oraz wyjątkowo długo wybierałam stylizację. Nic ze sobą nie grało tak jak wyobrażałam to sobie w głowie, więc gdy byłam już mocno spóźniona, machnęłam z rezygnacją ręką i włożyłam ulubione, czarne rurki i ceglasty, oversizowy golf. Włosy zgarnęłam w wysokiego kucyka i popędziłam na dół w przelocie chwytając torbę. Na śniadanie zostało mi pięć minut, więc praktycznie wepchnęłam całą kanapkę z pomidorem do ust i z chomikowymi polikami poleciałam na zajęcia.

W szkole ciągle przyłapywałam się na ciągłym traceniu wątku, bądź gapieniu się w przestrzeń. Gdyby ktoś zapytał mnie, co robiłam dziś w szkole, nie potrafiłabym odpowiedzieć na to pytanie. Zadzwonił ostatni tego dnia dzwonek, więc popędziłam się ubrać i cała roztrzęsiona stanęłam na szkolnym parkingu rozglądając się za znajomym Jeepem. Na placu panował chaos – wiele klas kończyło zajęcia i rozchodziło się do domów właśnie o tej porze. Stanęłam na uboczu koło grupki dziewczyn, uważnie lustrując parking. Niecierpliwie postukiwałam nogą w miejscu. 

— O ja cie, dziewczyny, a co to za facet? — pisnęła z przejęciem jedna z dziewczyn obok.

— Wygląda znajomo — odpowiedziała druga.

— Ta, jakby z gazety, czy coś w tym stylu — zawtórowała trzecia.

— O MÓJ BOŻE! A czy to nie ten koleś, który ma ojca w więzieniu? No wiecie, ten który nie chciał zaznawać? — powiedziała nagle trzecia. Odwróciłam się zaskoczona, najpierw zerkając na dziewczyny, a następnie na miejsce, w które nachalnie się wpatrują. Szybko okazało się, że mają rację. Na uboczu, lecz ciągle w dosyć centralnym punkcie parkingu, opierając się o wóz, stał Kacper. Nonszalancko taksował spojrzeniem każdego, kto go mijał. Jakby poczuł mój wzrok, bo nagle spojrzał prosto na mnie, a moje serce zrobiło fikołka. Ruszyłam niepewnie w jego kierunku. Czułam na sobie zafascynowany wzrok trzech dziewczyn, lecz nie śmiałam się odwrócić. Kiedy znalazłam się koło niego, odchrząknęłam i powiedziałam:

— Spodziewam się najlepszych przeprosin w historii wszechświata, skoro miałeś tyle czasu.

— Spodziewaj się niespodziewanego — powiedział i wzruszył barkami.

— To znaczy? — spytałam zdezorientowana.

On jednak zbył moje pytanie i ruszył w stronę miejsca kierowcy.

— Wsiadaj — usłyszałam.

Zaśmiałam się z niedowierzania i chciałam stuknąć się w czoło, lecz był do mnie plecami i na niewiele, by się to zdało.

— Czyli wcale nie chciałeś mnie przeprosić? Dobrze rozumiem?

— Nie będę nikogo przepraszał za bycie sobą — powiedział ponad dachem samochodu — wsiadaj.

— Chyba żartujesz, nigdzie z tobą nie jadę — złożyłam ręce na piersi na wyraz mojego zdecydowania.

— Czyli nie chcesz się dowiedzieć, co było nie tak z twoim inspirowanym moim życiem opowiadaniem? — spytał,  robiąc cudzysłów w powietrzu przy słowie „inspirowany”. Tu mnie miał. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Byłam cholernie ciekawa, co takiego ma mi do powiedzenia. To mogła być jedyna taka okazja. A kimże jestem, by jej nie wykorzystać?

Jęknęłam cicho, wyrażając tym swój ból porażki, lecz chwyciłam za drzwi i wgramoliłam do wnętrza samochodu. Nawet przez myśl mi nie przeszło, jak bardzo będę potem tego żałować.

_____________________________________

Cześć wszystkim!

Przepraszam, że tyle to trwało, ale niestety sesja-depresja pochłonęła trochę mojego czasu. Mam nadzieję, że teraz już wszystko wróci na właściwe tory. 

x