Rozdział 15

Siedziałam przy laptopie kończąc swoje pierwsze opowiadanie. Wpatrywałam się w ekran po raz setny, czytając napisany tekst. Bernard chciał byśmy pokazali w naszym pierwszym opowiadaniu cząstkę swojej duszy. Nie rozumiałam w jaki sposób miałabym to uczynić, więc napisałam inspirując się wydarzeniami, które ciągle siedziały mi gdzieś z tyłu głowy - kryminalnymi doniesieniami z życia Kacpra. Byłam ciekawa, jaka była prawdziwa wersja historii. Pewnie nigdy się nie dowiem, co było rozczarowujące. Westchnęłam przeciągle i otworzyłam pocztę. Wpisałam adres mailowy Bernarda, załączyłam plik z opowiadaniem i wysłałam.

Będzie co ma być.

* * *

Dzień dobry :*

Tak rozpoczynał się mój ranek od kilku dni. Artur codziennie wysyłał mi sms, a ja już zdążyłam być przytłoczona tym całym romantyzmem. Co on? Naoglądał się komedii romantycznych? Kupił poradnik? Przerażało mnie,
co będzie dalej. Mimo tego, że uwielbiałam romanse i wszelkie filmy z miłością w tle, osobiście nie uważałam się za osobę romantyczną. Jak wiecie, introwertyzm to moje drugie imię, więc naprawdę nie potrzebowałam takiej atencji. A może ze mną coś jest po prostu nie tak? Wszystkie laski sikałyby
w majtki, gdyby takie ciacho, jak Artur był ich potencjalnym facetem. Też jakoś bardzo mnie to nie bolało, jeśli rozumiecie o co mi chodzi, ale cała otoczka wydawała mi się zbędna. Bałam się, że stracę swoją niezależność i będę czuła się osaczona.

Był wtorek. Miałam dziś stosunkowo krótkie zajęcia, więc po czternastej byłam już wolnym człowiekiem. W domu musiałam pouczyć się na kilka zaliczeń,
ale nauka nie zając. Wyjęłam telefon, sprawdzając, o której mam najbliższy autobus do galerii handlowej. Mogłam przejść się pieszo, ale nie czułam w tym momencie zamiłowania do bycia fit (no dobrze, nigdy nie czułam). Zanim zdążyłam sprawdzić autobus, ten już podjechał. Poczułam magię wszechświata. Też tak macie, że czujecie się jak czarodziejki, gdy podchodzicie do świateł i w tym samym momencie robi się zielone? Genialne.

W galerii skierowałam się prosto na działy z akcesoriami w nadziei,
że w grudniu dostanę jeszcze jakieś ładne czapki. Mama molestowała mnie od dwóch miesięcy, że chodzę z gołą głową. Niby byłam już dorosła, ale poświęcę się byle przestała dziuńdziać na ten temat. Trzy pierwsze sklepy mnie rozczarowały, bowiem po czapkach nie został nawet ślad. Z opresji wybawił mnie Reserved. Wybór nie był zniewalający, ale przynajmniej jakiś był.

Przyznam, że nienawidzę nosić czegokolwiek na głowie. Jej kształt jest nieprzystosowany do niczego, a włosy po zdjęciu czapki wyglądają, jak walnięte piorunem. Czy naprawdę byłam gotowa na to poświęcenie?

Po długich dywagacjach, która pasuje mi najlepiej w końcu wybrałam prostą turkusową z szarym, puszystym pomponem. Była ładna, więc może zamiast gapić się na moją dziwną twarz, ludzie będą podziwiać ją.

Po wydaniu połowy moich oszczędności (tak, przy kasie bolało mnie serduszko) szłam pasażem, oglądając wystawy pozostałych sklepów. Przy jubilerskim zatrzymałam się na dłużej (jestem prostą dziewczyną). Gdy doszłam do części gastronomicznej nic nie mogło powstrzymać mnie przed McDonaldem. Przyrzekam, nic.

Gdy moje 2foru stało już przede mną i uśmiechało się do mnie, mówiąc jaka szczęśliwa będę, gdy je pochłonę, do mojego stolika niespodziewanie dosiadła się dziewczyna. Zaskoczona i trochę przestraszona, najpierw jej nie poznałam. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że uśmiecha się do mnie Stella.

— O boże, przepraszam, tak mnie zaskoczyłaś, że cię nie poznałam! — zaśmiałam się i odwzajemniłam uśmiech.

— Siema laska — powiedziała — mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, żebym tu usiadła.

— Nie..

— I tak za późno — wzruszyła ramionami i rozsiadła się wygodniej, na co uśmiechnęłam się zdziwiona jej pewnością siebie. Jak ludzie to robią?

Sięgnęłam po frytka, myśląc jak zacząć rozmowę. Stella mnie wyręczyła.

— Jak tam opowiadanie? Napisałaś już? Nie mam pojęcia, o co mu chodziło z tą duszą. Myślę, że Bernard trochę za bardzo popłynął, jak na pierwsze zajęcia. — mówiła jednocześnie jedząc cheeseburgera.

— Miałam ten sam problem, ale jakoś poszło, więc wysłałam.  — powiedziałam.

— Wysłałaś!? Już?! Matko, ja jestem może w połowie.. — wymamrotała przejęta.

— Przecież masz czas do.. no tak, jutra, więc w sumie wcale nie masz czasu.. — uśmiechnęłam się współczująco.

— Pomożesz mi? — spytała nagle ożywiona.

— Ja? W jaki niby sposób? Nie mogę pisać za ciebie — odparłam zdezorientowana.

— Oj, nie mówię, że masz pisać za mnie. Dam ci przeczytać to, co mam i może podpowiesz mi, jak mam zakończyć. Proooszę — błagała. Nie śpieszyło mi się za bardzo, chociaż pójście do Stelli też nie wydawało się bajkowym rozwiązaniem. Przecież nie mam pojęcia kim jest, gdzie mieszka i czy po prostu nie chce mnie wykorzystać. Ludzie to cwaniaki, a ja nie zamierzałam zostać ofiarą.

— Powiedzmy, że się zgodzę. Daleko stąd mieszkasz? — spytałam.

— Jakieś dziesięć minut pieszo. Możemy podjechać jeden przystanek..

— A twoi rodzice? Będą w domu? — nie wiem czemu o to spytałam, bo w sumie nie robiło mi to różnicy.

— Eem, powinni być dopiero po czwartej, więc raczej na nikogo się nie natchniemy. Brat też raczej wróci późno — powiedziała. Gdy mówiła o bracie nie patrzyła na mnie.

— No dobrze, to chodźmy, bo sama mam jeszcze naukę wieczorem — uśmiechnęłam się i zaczęłam się ubierać.

— Super, następnym razem postawię ci maka — powiedziała i rzuciła się, by mnie uścisnąć.

Nie chciałam wyjść na lenia, więc zdecydowałyśmy się na spacer. Do domu Stelli doszłyśmy nawet szybciej niż się spodziewałam. Myślałam, że mieszka w bloku, których w tej okolicy było zatrzęsienie, lecz okazało się inaczej. Podeszłyśmy do ogrodzenia z żółtej cegły, a Stella wpisała kod by otworzyć drzwi.

— Wow, niezła chata — wymsknęło mi się i natychmiast spaliłam raka.

— Fakt, mogło być gorzej — Stella tylko wzruszyła ramionami, pchnęła furtkę i pokazała, że mam iść pierwsza. Dom był z drobnej czerwonej cegły. Teren dookoła był ewidentnie zaplanowany. W lato musiało być tu pięknie. Wróciłam wzrokiem do budynku. Był jednopiętrowy, ale dosyć rozległy jak na centrum miasta.

Jej rodzina musi robić niezły biznes, by najpierw wybudować, a potem utrzymać taką posiadłość. Ukradkiem przyjrzałam się Stelli, gdy szukała kluczy w torbie. Nie wydawało mi się, by jakaś część jej ubioru była droga, bądź designerska. Miała na sobie zwykłe, czarne rurki i czarną kurtkę z futerkiem. Jedynym odróżniającym się elementem był fuksjowy szalik, którym szczelnie owinęła szyję. Torba również była ładna, lecz nie wydawało mi się, by kosztowała więcej niż dwie stówy.

Audrey, przestań oceniać ludzi po wyglądzie, ty mała hipokrytko.

Stella w końcu wygrzebała klucze i mogłyśmy wejść do środka. W przedpokoju stała tylko duża szafka na buty i ogromne lustro na jednej ze ścian. Szybko zdjęłam koturny i poszłam za Stellą.

— Chcesz coś do picia? — usłyszałam.

— Ee.. nie, dzięki.

— Okej, to chodźmy do mojego pokoju, tam mam laptopa — rzuciła i skierowała się w stronę schodów na górę. Posłusznie ruszyłam na nią.

Weszłyśmy do pierwszego pokoju po prawo. Nie uszło mojej uwadze, że na korytarzu było jeszcze troje drzwi. Dziwne, myślałam, że Stella ma tylko brata.

Pokój, do którego weszłyśmy różnił się od mojego chyba wszystkim. Był utrzymany w ciemnych kolorach, nie było żadnych puszystych elementów, na ścianach wisiały krzywo przyklejone plakaty zespołów rockowych, o których nigdy nie słyszałam. Trudno powiedzieć, by panował w nim porządek. Ciuchy walały się na każdej wolnej przestrzeni, a na biurku stała kolekcja brudnych naczyń. Starałam się nie skrzywić, więc prewencyjnie odwróciłam się w stronę plakatów, udając, że im się przyglądam.

— Znasz ich? Robią zajebistą muzę — Stella pojawiła się koło mnie, patrząc na ten sam plakat.

— Nie, nie znam.

— Wyślę ci link na facebooku do najlepszych piosenek — stwierdziła, rzucając się do laptopa. Nie lubiłam tego gatunku na tyle, by być zainteresowaną linkami, lecz westchnęłam tylko i usiadłam koło Stelli, patrząc jej przez ramię.

— Podaj swoje dane, żebym mogła cię znaleźć — spojrzała na mnie z oczekiwaniem. Gdy ceremonia dobiegła końca zajęłyśmy się opowiadaniem. W czasie, gdy ja czytałam jej, ona czytała moje. Stresowało mnie to, ale przecież na zajęciach i tak będziemy udostępniać jedną kopię dla każdego z grupy, by mogli wyrazić swoje zdanie. Stella miała wiele błędów ortograficznych, co raziło mnie w oczy, więc mimowolnie zaczęłam je poprawiać. Zanim skończyłam jej o wiele krótszą pracę Stella od dłuższego czasu siedziała i przypatrywała się mi. Spojrzałam na nią pytająco.

— Twoje opowiadanie to fikcja, prawda? Wymyśliłaś całą fabułę sama? — spytała dziwnie poważnie.

— No powiedzmy. Trochę inspirowałam się artykułem, który ostatnio gdzieś widziałam — powiedziałam nie bardzo wiedząc, czemu tak nagle zmienił jej się humor. Patrzyłyśmy na siebie w ciszy, co zaczęło być niezręczne. W pewnej chwili usłyszałyśmy, że ktoś trzasnął drzwiami i wszedł do domu.

Super, czyli jednak poznam rodziców – pomyślałam.

— Stella, ty syfiarzu, miałaś umyć naczynia! — usłyszałam głos, który już gdzieś słyszałam. Zmarszczyłam brwi i wpatrywałam się w drzwi, słysząc szybkie kroki na schodach. Facet nie tracił czasu na pukanie. Drzwi otworzyły się gwałtownie, a w nich stanął wysoki brunet.

— Ile kurwa razy można ci mówić, żebyś... — urwał, gdy mnie zobaczył. Gapił się na mnie szeroko otwartymi oczami, co pewnie odzwierciedlało też moją minę. — Audrey? — wydukał cicho.

— Kacper?