Rozdział 14

Nie mam się w co ubrać. Banał, a jednak. Stałam przed otworzoną szafą i nie mogłam uwierzyć, że chodzę w takich szmatach. Wszystko wydawało mi się albo za sportowe, albo za eleganckie, albo po prostu żałosne. Nie mogę iść tak na randkę. Wystarczył mi sam stres związany z wyjściem gdziekolwiek. Nie mogłam pozwolić sobie na martwienie się tym, że wyglądam beznadziejnie. Do czasu, gdy Artur stanie pod moimi drzwiami miałam jeszcze kilka godzin. Postanowiłam przedsięwziąć zdecydowane działania na wyjątkowe okazje – poszłam do mamy. Znalazłam ją czytającą na kanapie z kubkiem w ręku. Okulary zsunęły jej się nisko na nos, więc gdy podniosła wzrok, by na mnie spojrzeć wyglądała komicznie. Trochę jak zmarszczony kret.

— Pomocy — powiedziałam z jękiem.

— Hm? — mruknęła pytająco.

— Nie mam się w co ubrać na randevu z Arturem.

Mama zrobiła zdziwioną minę i odłożyła książkę na stolik, patrząc na mnie z ekscytacją.

— Ojej, nie wiedziałam, że cię zaprosił. Czemu się nie chwaliłaś? — zapytała z lekkim wyrzutem.

Wzruszyłam tylko ramionami i klapnęłam na pobliski fotel.

— No to już wiesz. Ale żadnej randki nie będzie, bo nie mam w czym na nią iść.

— Dziecko, co ty wygadujesz?! Masz szafę pełną ubrań! — zaśmiała się mama.

— Nic się nie nadaje. Nigdy nie kupowałam ciuchów z myślą, że mogę ich kiedyś potrzebować na wyjście z kimś...

— Tak się kończy to, że sama siebie nie doceniasz Audrey. Od lat mówię jaka jesteś ładna i zdolna, to ty nigdy nie chcesz słuchać. Nawet, kiedy ten uroczy chłopak w gimnazjum się do ciebie zalecał, pamiętasz? Jak on miał na imię?

— Eeee.. że Krzysiek? — spytałam skrzywiona.

— O! Krzysiek! Mówiłam, że to ładny chłopak i żebyś się za niego brała, to ty wydziwiałaś.. — zaczęła się nakręcać.

— Mamo.. — powiedziałam ostrzegawczym głosem — stop. Wróćmy do dzisiejszego problemu, co? Pożyczysz mi tę niebieską sukienkę z koronką na górze?

— Ha, czyli po to przyszłaś.. — parsknęła. Wyszczerzyłam się, próbując robić słodkie oczy.

— Jest w praniu, skarbie. A nie możesz założyć swojej niebieskiej? Tej z falbankowymi rękawami?

— Ma dwa lata i to po niej widać — mówię.

— Miałaś ją dwa razy na sobie Audrey.

— To co?

— To, że jej wiek nie ma to znaczenia.

— Ma.

— Nie.

— No mamo!

— No dobrze! Czego niby ode mnie oczekujesz w tym momencie, co? — powiedziała, rozkładając ręce.

— Chodź ze mną na szybkie zakupy.. — powiedziałam niepewnie, licząc na to, że nie będzie jej się chciało i po prostu da mi pieniądze.

— Teraz? Nie planowałam dziś nigdzie wychodzić. Z resztą zobacz w jakim stanie mam włosy i twarz. Nie ma opcji, że opuszczam dziś to domostwo, moja droga — powiedziała i rozsiadła się wygodniej na kanapie, patrząc przepraszająco.

Nic nie odpowiedziałam, licząc, że przekona ją niezręczna cisza i wlepienie w nią wzroku.

— Dobra, dam ci kasę i idź sama — złamała się i wstała po torebkę.

Przybiłam sobie mentalną piątkę i uśmiechnęłam się pod nosem.

Zaadoptowałam dwie stówy i ruszyłam do pokoju po torebkę i kurtkę. Pięć minut i byłam w drodze do galerii. Modliłam się w duchu, by znaleźć coś przyzwoitego. Rundka po sklepach zajęła mi więcej czasu niż się spodziewałam. Na szczęście znalazłam outfit, który w pełni mnie satysfakcjonował. W autobusie wysłałam wiadomość Laurze, czy przypadkiem nie ma ochoty zrobić mi make upu na randkę z jej bratem. Długo nie musiałam czekać na twierdzącą odpowiedź z długim rzędem wykrzykników.

W domu wzięłam prysznic, a gdy wróciłam do pokoju przyjaciółka już na mnie czekała.

— Nie wierzę, że doczekałam się randki własnego brata z przyjaciółką — powiedziała podekscytowana i usadziła mnie na pufie przed toaletką. Zapaliła światła oświetlając mi twarz i chwyciła za wielki kufer leżący na łóżku.

— Wow, przyszłaś przygotowana — stwierdziłam przytłoczona ogromem kosmetyków.

— Musiałam. Twoja kolekcja to podkład, puder i maskara — rzuciła ze zgrozą w oczach.

— Wolę spać niż nakładać tonę tapety codziennie rano — odpowiedziałam prosto.

— Szkoda, że nie każda z nas może sobie na to pozwolić — mruknęła pod nosem, na co tylko przewróciłam oczami nie chcąc ponownie wdawać się w dyskusję o tym, że bez tapety jest szkaradą. To straszne, w jakim stopniu kobiety się nie doceniają i na siłę wmawiają sobie, że coś z nimi jest nie tak. Rządziłybyśmy światem, gdyby każda z nas była odpowiednio pewna siebie i znała swoją wartość. Nikt nas szczerze nie doceni, jeśli same siebie nie docenimy.

Wpatrywałam się w swoje odbicie podczas, gdy Laura używała swoich magicznych rączek do zmienienia mnie z kopciuszka na.. trochę lepszą wersję kopciuszka. Na głowie pojawił mi się artystycznie ułożony kok, a luźne kosmyki okalały mi twarz. Podkład zakrył dużą część piegów, a cienie optycznie powiększyły mi oczy. Wyglądałam całkiem nieźle. Przyszedł czas na pochwalenie się Laurze, co kupiłam. Chwyciłam dużą papierową torbę i wyjęłam z niej czarne rurki z wysokim stanem (lubię wysoki stan, bo dobrze modeluje fałdki) oraz lekko oversizowy, wełniany sweter w kolorowe, szerokie pasy. Dodatkowo wyposażony był w sterczące randomowo na całej powierzchni szare pomponiki. Byłam szczerze zadowolona z mojego wyboru. Strój był jednocześnie uroczy i wyluzowany. Odcięłam metki i szybko skoczyłam do łazienki się przebrać. Gdy wyszłam, by pokazać się przyjaciółce zobaczyłam na jej twarzy wyraz uznania.

— No nieźle laska.. — powiedziała i gwizdnęła pod nosem.

— Też myślę, że nie wyglądam najgorzej — stwierdziłam z psotnym uśmiechem. Rozległ się dzwonek do drzwi. W popłochu spojrzałam na telefon, by sprawdzić godzinę. O nie – to on. Zestresowana spojrzałam na Laurę.

— Nie dam rady — powiedziałam.

— Co ty gadasz, dasz. To nic trudnego. Gdzie idziecie?

— Nie mam pojęcia.

— Tajemniczo, brawo Arturro — mruknęła.

— Nie wiem, o czym mam z nim gadać i w ogóle, jak się zachowywać, żeby nie zrobić z siebie idiotki.. — zaczęłam kanonadę niepewności.

— Ej ej ej! Wyluzuj! Powiedz sobie, że to zwykłe koleżeńskie wyjście i bądź sobą. Nie myśl o tym, jak o czymś szczególnym, a nie będziesz się spinać.

Wzięłam głęboki wdech i powoli wypuściłam powietrze.

— Masz rację. Tylko spokój nas uratuje.

Przybiłam jej piątkę i wyszłyśmy z pokoju. Szłyśmy po schodach w dół, gdy na dole pojawił się Artur. Miał starannie ułożone włosy, co pierwsze rzuciło mi się w oczy. Uśmiechał się szeroko, śledząc nas sunące w dół. W końcu stanęłam przed nim i również uśmiechnęłam się szeroko.

— Witam piękne panie — powiedział i ukłonił się nisko. Spojrzałyśmy na siebie z Laurą i stłumiłyśmy parsknięcie.

— Witaj, waść panie — dla zwiększenia efektu wysunęłam dłoń i czekałam. Artur również próbując utrzymać powagę chwycił moją dłoń i złożył na niej soczysty pocałunek. Skrzywiłam się i w końcu zaśmiałam, cofając rękę i wycierając dłoń o spodnie.

— Widzę, że wiele musisz się jeszcze nauczyć — powiedziała Laura z przekąsem.

— Zazdrościsz i tyle — odpowiedział jej Artur i wrócił wzrokiem do mnie — gotowa na przygody?

— Zależy. Jeśli idziemy na safari, albo nielegalne wyścigi to miałabym pewne obiekcje w tej kwestii — powiedziałam z zastanowieniem.  

— Dobry pomysł na randkę numer dwa, psze pani.

Zawstydziłam się, gdy serce zabiło mi szybciej usłyszawszy słowo na ‘r’.

— W takim razie jaki jest plan na dziś? — spytałam.

— Zobaczysz — powiedział tylko i wzruszył ramionami.

Przewróciłam oczami, ale zaraz uśmiechnęłam się miło.

— No niech będzie. Chodźmy w takim razie — rzuciłam wesoło i chwyciłam płaszcz i torebkę. Wszyscy troje wyszliśmy z domu, lecz na podjeździe Laura ruszyła chodnikiem na autobus, a ja wsiadłam do Audi Artura.

Jechaliśmy w stronę centrum, a lista opcji dokąd mógł mnie zabrać rosła z każdym pokonywanym metrem. Był początek grudnia, co oznaczało sukcesywne zwiększanie ilości lampek i świątecznych ozdób na ulicach. Okoliczne drzewa owinięte zostały kilometrami światełek przez co przestrzeń wokół wydawała się być spowita jakimś bliżej nieokreślonym rodzajem magii. Z zachwytem spoglądałam przez szybę, gdy z zamyślenia wyrwał mnie głos Halsey w radio. Grali akurat piosenkę, której ostatnio słuchałam na okrągło.

I said I'd catch you if you fall

And if they laugh, then fuck 'em all (All)

And then I got you off your knees

Put you right back on your feet

Just so you can take advantage of me       

Zaczęłam bezgłośnie poruszać ustami w rytm piosenki, co nie umknęło uwadze chłopaka obok. Wyciągnął dłoń i podkręcił głośność uśmiechając się do mnie chłopięco. Odwzajemniłam uśmiech i nuciłam dalej.

Akurat kiedy piosenka dobiegła końca samochód zatrzymał się, a Artur zgasił silnik i popatrzył na mnie. Rozejrzałam się dookoła. Byliśmy niedaleko galerii handlowej.

— Idziemy na zakupy? — spytałam sceptycznie.

— Nie doceniasz mnie — oburzył się — wysiadaj.

Posłusznie wysiadłam z auta i obeszłam je, by stanąć koło Artura. On z kolei, gdy tylko podeszłam, wyciągnął dłoń w moim kierunku. Spojrzałam na nią nie bardzo wiedząc, o co mu chodzi.

— No dalej, to randka, daj łapę — powiedział śmiejąc się.

Zaczerwieniłam się, ale spełniłam życzenie i nieśmiało ujęłam jego dłoń.

— Sam masz łapy — mruknęłam udając urażoną.

W odpowiedzi tylko mocniej ścisnął moją dłoń i pociągnął mnie w stronę galerii. Okrążyliśmy ją, a moim oczom ukazało się ogromne lodowisko. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

— Łyżwy? Jeździsz? — spytałam zaskoczona.

— Trochę — odpowiedział choć jego mina nie wyrażała zbyt wielkiej pewności siebie. To urocze, że zabrał mnie na łyżwy mimo, że nie czuje się w nich mocny.

— Wymyśliłem, że będzie śmiesznie, jeśli się trochę poprzewracamy — powiedział.

— Z góry założyłeś, że nie umiem jeździć? — zaśmiałam się.

— A umiesz? — spytał z niepokojem.

— Trochę — ograniczyłam się do powtórzenia jego odpowiedzi. Nie chciałam stresować go i przyznawać się, że tak naprawdę jestem zajebista w te klocki. Gdy byłam mała ubzdurało mi się, że będę łyżwiarką figurową, więc chodziłam przez dwa lata na treningi, gdzie nauczono mnie kilku imponujących dla laika trików. Stłumiłam chichot wyobrażając sobie minę Artura, kiedy zobaczy, jak robię axla.

Podeszliśmy do kasy, by wypożyczyć sprzęt. Na tafli nie było tłumów, więc szafki oraz rozmiary łyżew nie stanowiły problemu.

Szybko przebrałam się i sprawdziłam ostrość łyżew. Artura ciągle coś upijało, więc postanowił wymienić swoją parę. Gdy w końcu wszystko było w porządku obsługa życzyła nam dobrej zabawy, a my dziękując zaczęliśmy pokraczny marsz do barierek. Postanowiłam chwilę poudawać, że nie wiem, jak się jeździ. Na drżących nogach, ciągle trzymając się barierek, jechałam powoli przed siebie. Artur nie wyglądał lepiej, a wręcz gorzej. Pomyślałam, że przed nim długa godzina męki i zaśmiałam się pod nosem. Poczekałam, aż podjedzie do mnie i wzięłam go za rękę.

— Spróbujmy razem, może będzie łatwiej — powiedziałam, wiedząc, że to totalna bzdura. Artur bez namysłu chwycił moją rękę i odbił się od barierki. Nie zrobił trzech kroków, gdy wylądował na tyłku. Niestety przed upadkiem nie puścił mnie, przez co poleciałam na lód razem z nim. Chyba wbiłam mu łokieć w żebra, bo jęknął głośniej niż bym się tego spodziewała.

— O boże! Przepraszam! — wydusiłam, chichocząc z wyrazu jego twarzy. Podniosłam się, otrzepałam kurtkę i spodnie, a potem wyciągnęłam w jego stronę pomocną dłoń.

— Ja chwilę tu poleżę i popatrzę na ciebie — powiedział również rozbawiony.

— Na pewno?

— Zrób kółko i wróć po mnie.

Uśmiechnęłam się psotliwie i zaczęłam powoli jechać tyłem. Kątem oka patrzyłam, czy przypadkiem na kogoś nie wjeżdżam. Zaczęłam przyspieszać i wykonałam zwrot, by jechać przodem. Gładko rozpędziłam się do znacznej prędkości. Spojrzałam na Artura, który teraz był w znacznej odległości i już nie leżał tylko wstał i opierał się o barierkę z oszołomioną miną. Zaśmiałam się i rozejrzałam w około. Poza nami na lodowisku było może dziesięć osób, które umiejętnościami zbliżone były do poziomu Artura. Cały środek, więc pozostawał pusty. Skierowałam się w tamtym kierunku i przygotowałam do skoku. Zawsze dobrze wychodziły mi podstawowe figury, więc byłam dosyć pewna siebie. Wybiłam się i zrobiłam podwójny obrót, gładko lądując. Przepełniło mnie zadowolenie z siebie. Z chytrym uśmiechem podjechałam do Artura, który gapił się na mnie z otwartymi ustami.

— Gotowy? — spytałam jakby nigdy nic.

— Trochę? Jeździsz tylko trochę? Jakim cudem? Jak.. Jak ty to zrobiłaś? — dukał. 

— Trenowałam łyżwiarstwo, gdy byłam młodsza — wyjaśniłam.

— Ze wszystkich opcji musiałem wybrać taką, w której robię z siebie kompletnego niemotę. Dzięki Artur, nie ma za co Artur — powiedział z niedowierzaniem. Roześmiałam się tylko i wyciągnęłam rękę. Ujął ją, a ja odciągnęłam go od barierki i złapałam również za drugą rękę jadąc tyłem. Przez resztę czasu próbowałam uczyć go postawy i wyzbycia się lęku przed upadkiem. Nie obyło się bez wpadek. Domyślałam się, że następnego dnia wiele części ciała będzie go boleć, ale tyłek wyjątkowo. Czas się skończył, a my poszliśmy wrócić do zwykłego obuwia. Znacie to świetne uczucie, gdy zmieniacie łyżwy lub buty narciarskie na Wasze zwykłe buty i macie wrażenie, że chodzicie po wacie? Westchnęliśmy z ulgą.

— To co teraz łyżwiarzu? — spytałam przedrzeźniając go.

— Drugi raz nie zaryzykuję i idziemy gdzieś, gdzie oboje mamy równe szanse.

Przewróciłam oczami.

— Pod koniec całkiem dobrze ci szło — powiedziałam pocieszającym tonem.

— Dzięki, pani zrobię-sobie-axel-od-tak-bo-mogę — drażnił się ze mną.

Pokręciłam tylko z rezygnacją głową i ruszyliśmy do samochodu. Jak się okazało, następnym przystankiem był park.

— Spacer? Jesteś pewny, że chodzisz tak samo dobrze, jak ja? — zażartowałam. W odpowiedzi dostałam tylko wystawiony język, z czego oboje prychnęliśmy śmiechem.

Alejki parku zostały pięknie udekorowane, a drzewa owinięte światełkami podobnie, jak na całym terenie miasta. Chwyciliśmy się za ręce, co już nie stresowało mnie tak bardzo. Szliśmy powoli rozglądając się dookoła.

— Jakim cudem przez ten cały czas nie widziałam, że Laura to twoja siostra? — spytałam, by jakoś przerwać ciszę.

— Bo to w sumie wcale nie jest moja siostra – tylko kuzynka. Jesteśmy blisko, dlatego mówimy na siebie brat i siostra — wytłumaczył.

— Oh, no dobra — odpowiedziałam — siostra od strony twojej mamy czy taty? — dopytywałam z braku laku.

— Od strony mamy — powiedział cicho.

— Masz dużą rodzinę?

— Nie bardzo. Jeszcze tylko jednego kuzyna. Nie utrzymujemy kontaktu z dużą częścią rodziny... A ty? Masz dużą szczęśliwą rodzinkę? — spytał już bardziej wesoło.

— Można tak powiedzieć. Rodzina mamy jest nam bliższa, bo jest na miejscu. Druga połowa jest w Ameryce, bo mój tata pochodzi z Nowego Jorku — powiedziałam i wzruszyłam ramionami.

— Każdy marzy o takiej sytuacji! — powiedział z podekscytowaniem.

— Nie ma czego zazdrościć, poza poziomem angielskiego. Bilety są drogie, więc do drugiej babci jeżdżę maksymalnie raz na rok, jak nie rzadziej.

— Niby tak, jednak Stany to cel wielu emigrantów. Lepiej się tam żyje — powiedział.

— Nie bardzo. Miliony żyją w ubóstwie tak samo jak wszędzie, a ceny są dla nich równie wysokie jak dla nas, bo koszty utrzymania są wyższe. To wszystko się redukuje — wyraziłam swoje zdanie.

— Taka ekonomistka z ciebie? — spytał z uśmiechem.

— Nie wiedziałeś, że mam magistra z ekonomii? — zażartowałam.

— Łyżwiarka ekonomistka. Czego jeszcze nie wiem, co?

— Wiele przed tobą — powiedziałam figlarnie.